Rozdział 5.

Rozdział 5.

Emilia (mama Leona)

(…) ale też dobre – odetchnęłam z ulgą. – zła to ta, że Leon jest na razie w ciężkim stanie. Miał mocny wstrząs mózgu i jeszcze ta ręka. Kość została zmiżdżona, ale udało nam się ja poskładać, ale pacjent będzie musiał nosić ją długo w gipsie. Stan powoli wraca do normy.

-Nawet nie wiem jak panu dziękować!

-Nie trzeba dziękować. To moja praca. – uśmiechnął się przyjaźnie

-Można go zobaczyć?- wtrąciła się Violetta.

-Ale tylko na kilka minut i pojedynczo trzeba wchodzić.

-Oczywiście. A gdzie on leży?

-Na intensywnej terapii. 3 piętro, sala numer 2.

-Dziękujemy-odpowiedziałam.

-Emilio!- usłyszałam głos Cardoso, mojego męża, a ojca Leona. Był 50 km od Buenos Aries i przyjachał najszybciej jak to było możliwe. Przytuliłam się do niego.

-Jak dobrze że jesteś!

-Przyjechałem zaraz po twoim telefonie. Co z nim?

-Miał operację. Zmiażdżona kość ręki i wstrząs mózgu, ale powoli wszystko wraca do normy.

-Można go odwiedzić?

-Tak, ale pojedynczo i tylko na chwilę.

-Ważne że chociaż to. Dobry wieczór Violetto. Jak się czujesz? – Viola nadal była cała opuchnięta.

-Okropnie! To moja wina!!!

-Violu powtarzam ci po raz setny to był tylko wypadek!

-Co się w ogóle stało?

-Opowiem ci za chwilę. Violu idź może pierwsza do Leona, a ja opowiem wszystko Cardoso.

-Dobrze. – powiedziała i pobiegła do windy.

Violetta

Gdy dojechałam na 3 piętro poszłam do wskazanej przez pielęgniarkę salę. Weszłam… I od razu znów zaczęłam płakać. Leon… on leżał całkiem nieprzytomny, podłączony do tych wszystkich sprzętów. DLACZEGO ON?! Podeszłam bliżej. Siadłam na krzesełku obok jego łóżka, złapałam go za rękę i zaczęłam mówić;

-Leon… ja cię tak strasznie przepraszam! – mimo iż był nieprzytomny ja wiedziałam że mnie słyszy. – wiem, że to wszystko moja wina! Tak strasznie cię przepraszam! – położyłam głowę na jego ręce. Łzy leciały mi ciurkiem mocząc prześcieradło i jego rękę. Nagle poczułam jakby poruszył nią. Wybiegłam ze Sali;

-Panie doktorze! Leon … ON PORUSZYŁ RĘKĄ! – byłam bardzo uradowana. Lekarz pobiegł do Sali a ja za nim.

-To bardzo dobrze, może to oznaczać poprawę. Niech śpi. – wtedy do Sali weszli jego rodzice.

-I jak? – spytała pani Emilia.

-Poruszył ręką. – moje szczęście nie znało granic. – lekarz mówi że to oznacza poprawę!

-To świetnie! – powiedzieli na raz.

-Violu idź do domu, to był dzień pełen przeżyć. Powinnaś się przestać i odpocząć. Poza tym jest po północy i pewnie twój tato szaleje z niepokoju. – w tym pani Emilia miała rację. Tata pewnie już policję zawiadomił! – my tu jeszcze chwilę zostaniemy, ale jutro wrócimy.

-Dobrze. Do zobaczenia. – pożegnałam się i poszłam.

Gdy wróciłam do domu czekała cała rodzina i zaczęło się kazanie, ale gdy usłyszeli całą historię (oczywiście musiałam się znowu popłakać) zrozumieli i kazali mi iść spać. Tak też zrobiłam, ale uprzedziłam to długim prysznicem. Potem wysłałam do wszystkich sms o całym zdarzeniu i powiedziałam że jutro zajęcia są odwołane i żeby na 13 przyszli do szpitala. Po tym szybko zasnęłam wciąż myśląc o Leonie.

Zbudziłam się koło godziny 10. Ubrałam się i zeszłam na śniadanie. Zaraz później poszłam do szpitala, mimo że była 11.30 to chciałam pobyć z Leonem sam na sam. Kiedy doszłam pojechałam na 3 piętro i udałam się do Sali w której leżał Leon. Ale sala była pusta. Zaczepiłam jakąś lekarkę.

-Przepraszam. Gdzie jest Leon Verdas?

-Leon w nocy miał zatrzymanie akcji serca. Lekarze od 5 godzin go operują walcząc o jego życie. Przykro mi. –świat zaczął wirować… Nic nie miało już sensu… Oparłam się o ścianę i zsuwając się po niej ukryłam głowę w dłoniach i czekałam na śmierć. Nie jego… MOJĄ…

******

TATATADAM!!! dramatyczne zakończenie... ale jestem z niego dumna :) sory że krótki,ale jest późno i musiałam szybko pisać ;o i nie spodziewałam się że tak szybko będą dwa komentarze :D ale jestem z tego powodu bardzo zadowolona :D dziękuję Wam za nie <3 ale nadal apeluje o więcej!!! proszę Was o nie... :* każdy się liczy, nawet ten krytyczny :) 

3 kom - 6 rozdział (ale jak będzie 2 to zacznę pisać i ewentulanie wcześniej go wrzucę :*)

BUZIAKI :* TYSIA <3

Rozdział 4.

Rozdział 4.

Violetta

(…) Miliony świateł miałam przed oczami, wszystko wirowało, słyszałam krzyki i odgłos odjeżdżającego samochodu. W oczach miałam miliony łez. Nagle ktoś poklepał mnie po ramieniu.

-Przepraszam. Pani jest bliską osobą poszkodowanego?- pokiwałam głowią, bo nie mogłam wydobyć głosu z siebie. – Poszkodowany został przewieziony do szpitala. Czy pani powiadomi rodzinę czy my mamy to zrobić?

-Ja to zrobię. – ratownik odszedł a ja wyciągnęłam telefon i wykręciłam numer do mamy Leona. Po dwóch sygnałach usłyszałam;

-Dzień dobry Violetto, w czym mogę ci pomóc?

-Pani Emilio… - nie mogłam tego jej powiedzieć! – Leon… on – płakałam, szlochałam…

-Violu, co się stało?!

-On … miał wypadek! – nie mogłam…

-Co?! Ale jak to?!

-To przeze mnie… - TAK !!! TO BYŁA MOJA WINA!!!!! – przewieźli go do szpitala.

-Już tam jadę! Proszę cię , bądź na miejscu.

-Też już tam jadę! – rozłączyłam się i szybko pobiegłam do szpitala, ponieważ był niedaleko toru. Gdy weszłam mama Leona stała przy pielęgniarce.

Mama Leona, Emilia

-Przepraszam panią, szukam mojego syna - Leon Verdas, został przywieziony z wypadku.

-Leon Versan… Verdas… - zaczęła się zastanawiać, a ja niecierpliwić! – A tak! Leon Verdas! Jest na Sali operacyjnej.

-CO?!!!!! – usłyszałam głos Violetty. Była roztrzęsiona! – Jak to?! Operują go?!

-Miał ciężki uraz głowy i zgnęcioną rękę. Przykro mi, ale na pewno wszystko będzie dobrze. – pielęgniarka odeszła, a ja też nie wytrzymałam i się rozpłakałam.

-To moja wina !- ciągle powtarzała Violetta.

-To na pewno nie twoja wina Violu. – przytuliłam ją. Byłam pewna że teraz właśnie tego potrzebuje.- A teraz się uspokój. Opowiedz jak to było.

-No to tak… - wzięła kilka oddechów i zaczęła- poszłam na tor żeby porozmawiać z Leonem a on chciał pokazać mi jak jeździ. Jak tam dotarłam już był na torze. I nagle pojechał na jakąś większą górkę i  wtedy już… - znowu miliony łez napłynęły jej do oczu.

-Już – znowu ją przytuliłam – wiem co było dalej.

-To moja wina… Gdyby nie ja może nie pojechał by na ta górę!

- TO na prawde nie twoja wina. Nie możesz się za to obwiniać.- podszedł do nas lekarz.

-Przepraszam panie. Pani jest matką Leona Verdasa?

-Tak to ja!

-Przykro mi, mamy złe wiadomości…

*****

Mimo, że nie było 2 komentarzy to daję 4 rozdział, ale krótki :/ błagam! KOMENTUJCIE!!!! od ilości komentarzy zależy czy to sie źle czy dobrze skończy :) Leon nie umrze nie martwcie się! :D i będzie Leonetta, ale w swoim czasie :) 2 komentarze - next :) i jeszcze kolejny raz proszę o komentarze :* 

+ chcecie też innych bohaterów itd. np. naxi vs. caxi, marcesca, fedecesca vs. fedemiła i jeszcze dawajcie inne parki :) i jeszcze raz mówię! <raczej piszę> ;p poszukuję osoby która mi pomoże w wyglądzie bloga :* mój e-mail - tysia30052000@gmail.com :) piszcie :) może chcecie jakiś konkursik :* piszcie w komentarzach, na e-maila :)

Rozdział 3.

Rozdział 3.

Violetta

Dzisiaj postanowiłam powiedzieć Leonowi co do niego czuje i że nie chce być tylko przyjaciółmi. A co jeśli on nie czuje tego samego? Co jeśli mnie odrzuci? Boję się najgorszego, że on mnie nie kocha. Ubrałam się w niebieską spódnicę i białą bluzkę na to zarzuciłam kurtkę w kolorze spódnicy. Na śniadanie Olga przygotowała rogaliki i herbatę. Zaraz po śniadaniu poszłam do Studia na rozpoczęcie. Mieliśmy prezentować piosenki, które napisaliśmy podczas wakacji i hymn Studia. Ja zaśpiewałam piosenkę Hoy somos mas, którą napisałam jakiś tydzień temu. Ale nadal nie mogłam znaleźć Leona.

-Violu! – usłyszałam głos Angie, która uczyła nas śpiewu – jak z Leonem?

-Oj Angie… nie wiem jak mu to powiedzieć.

-Na pewno dasz radę – pocieszała mnie – tylko pamiętaj żeby mówić prosto z serca.

-Dziękuję! A widziałaś go może, bo chyba zaraz po pokazie poszedł gdzieś?

-Chyba szedł do sali muzyki. Poszukaj go tam.

Szybko pobiegłam do sali muzyki, a tam zobaczyłam Leona… Grał na pianinie jakąś nową piosenkę, której wcześniej nie znałam.

-Piękne…- powiedziałam. Leon podniósł wzrok i się uśmiechną – Co to?

-Dzięki. To nowa piosenka na zajęcia u Pablo. Mam muzykę, ale nie mogę kompletnie słów dobrać.

-Może Ci pomogę?

-Nie, dzięki, muszę sam to zrobić. – zasmuciłam się.

-Pewnie, rozumiem. – zrobiłam sztuczny uśmiech, ale nadal nie zaczęłam rozmowy o nas, w końcu po to tu przyszłam. – Leon… moglibyśmy porozmawiać?

-Przecież rozmawiamy.

-Ale nie tutaj. – Leon zgodził się kiwnięciem głowy, a ja natychmiast poczułam ulgę.

-Okej, przyjdź może po zajęciach na tor.

-Na tor? – zdziwiłam się. Leon i motor?

-A tak, bo ja ci nie mówiłem, że od miesiąca jeżdżę motocross.

-Dobrze, będę tam po zajęciach. – odeszłam.

Zajęcia dłużyły się i dłużyły, a ja nie mogłam się doczekać ich końca! Czy Pablo powiedział na reszcie „Na dzisiaj to tyle, do zobaczenia jutro” pierwsza wybiegłam z sali, pobiegła do szafki wzięłam torebkę i pobiegłam na tor. Gdy dotarłam zaczęłam szukać Leona gdy zaczepiła mnie jakaś dziewczyna.

-Mogę w czymś pomóc?

-Właściwie to tak… Szukam Leona Verdasa.

-A ty kim jesteś.

-Jestem jego… - nie mogło mi to przejść przez usta – przyjaciółką. Mam na imię Violetta. A ty?

-Jestem tu jego mechanikiem. Lara. – zrobiłam się trochę o niego zazdrosna, chodź nawet nie była jego dziewczyną. – Leon jest już na torze. On to w tym czerwonym kombinezonie.

Podeszłam do ogrodzenia i zobaczyłam Leona. Prawie dostałam zawału serca, wyskoczył za roku i był już prawie 3 metry nad ziemią, później przygazował i był już za zakrętem. Chyba mnie dostrzegł, bo odwrócił się w moja stronę. Później pojechał już inną trasą. Podbiegła do mnie Lara.

-Co on robi?!

-Nie rozumiem. – zaczęłam się martwić.

-On nie może tak po prostu tam jechać, bo to tor dla zaawansowanych! O CHOLERA!!! LEON!!!!!!! – przeskoczyła przez ogrodzenie, a ja zobaczyłam tylko leżącego Leona…

*****

Mam nadzieję że się podobało. Wiem, że w kilku opowiadaniach pojawił się motyw ze szpitalem, ale nie wpadłam na nic innego. I JA OD NIKOGO NIE KOPIUJE! Przepraszam że tak późno rozdział, ale mam problemy z prawą ręką i rozdziały powstają przy pomocy mojej przyjaciółki, a ona tez nie zawsze ma czas żeby siedzieć ze mną. Teraz szkoła u mnie gimnazjum więc postaram się w miarę systematycznie dodawać rozdziały, ale nie zawsze będę mogła. Mam nadzieję, że mnie zrozumiecie :*

2 kom – 4 rozdział :*

Przeniesienie

Postanowiłam pomóc przy blogu : http://myviolettablog.blogspot.com :) teraz decyzja należy do was : czy zawiesić tego bloga i pisać na tamtym albo rozdziały będą pojawiać się tu i tu :) piszcie w komentarzach :*

Rozdział 2.

Rozdział 2.

Violetta

-Violu, możemy porozmawiać?

-Jasne, tylko może pójdziemy do parku? – Leon zgodził się kiwnięciem głowy. Po kilku minutach w ciszy dotarliśmy do parku usiedliśmy na ławce, na której po raz pierwszy się całowaliśmy.

-Pamiętasz? Tu pierwszy raz cię pocałowałem.

-Jak mogłabym zapomnieć?

-Wtedy wszystko było takie proste…-powiedział Leon ze smutkiem w głosie.

-A teraz nie jest?! Przecież nikogo nie ma. Nie ma Tomasa. Wyjechał! – prawie wykrzyczałam.

-Violetto… - zaczął Leon – Przemyślałem wszystko. Jesteśmy już starsi. Nie bawmy się swoimi uczuciami.

-Co?! Ale…. – już prawie płakałam.

-Nie… proszę nie utrudniaj tego. Bądźmy przyjaciółmi, ale to wszystko.

-Kim..? przyjaciółmi ? – co?! Przecież ja go kocham, myślałam że właśnie to chce mi teraz powiedzieć, a nie że chce żebyśmy się przyjaźnili!

-Nie chce żeby powtórzyło się to z tamtego roku.

-Nie powtórzy się, obiecuje.

-Przepraszam, ale nie.

-Leon… - zaczęłam, ale jego już nie było. Zaczęłam płakać. JAK ON MÓGŁ?! Siedziałam i płakałam. Nagle podszedł do mnie chłopak. Chwila… JAK GO ZNAM! To on zabrał moja walizkę!

-Hej… wszystko w porządku? – zapytał

-To nie twoja sprawa! – wykrzyczałam – a w ogóle co cię to interesuje?!

- Takie piękne dziewczyny nie powinny płakać. – o on sobie wyobraża?! Nawet mnie nie zna a już komplementy prawi?!

-Ja już pójdę.

-Nie zaczekaj! Jak masz na imię. Ja jestem Diego.

-Violetta. – powiedziałam i odeszłam. Gdy przyszłam do domu natychmiast pobiegłam do domu i zaczęłam pisać w pamiętniku „Jak Leon mógł to powiedzieć?! Ja go kocham i teraz zrozumiałam że z nim chce być!” Usłyszałam pukanie do drzwi.

-Kto tam? – natychmiast otarłam łzy. – To ja, Angie. – a tak.. Angie – moja ciocia.

-Wejdź – otworzyły się drzwi i Angie weszła do mojego pokoju i szybko podbiegła do mnie i przytuliła.

-Jejku, jak się za tobą stęskniłam. Nie widziałam cię ponad miesiąc! – oderwała się ode mnie i chyba zauważyła, że płakałam. – Violu, co się stało?

-Leon się stał!!! – powiedziałam ze łzami w oczach – on chce być przyjaciółmi! Rozumiesz?! PRZYJACIÓŁMI !!! Ja nie chce być przyjaciółmi! JA GO KOCHAM!

-Oj Violu… - przytuliła mnie – musisz mu powiedzieć co czujesz. Wiesz dobrze, że życie w kłamstwie nie ma sensu. Jeśli on również cię kocha to zrozumie.

-A jeśli mnie nie kocha?

-Jestem pewna że kocha…

-Bardzo cię kocham, Angie.

-Ja ciebie też Violu, ale teraz nie pora na płakanie. Jutro pierwszy dzień w Studio. Przygotować się trzeba, tak?

-Tak! – otarłam łzy – ale najpierw opowiadaj co u ciebie!

-U mnie po staremu. – Jak zwykle unikała odpowiedzi – A wiesz, że studio zmieniło nazwę na Studio On Beat?

-Na serio?

-Serio, serio. A u Ciebie? Jak wakacje? – opowiedziałam wszystko Angie łącznie z pobytem na lotnisku, zabraniu przez Diego bagażu oraz spotkaniu go w parku.

-A ładny chociaż? – uśmiechnęła się Angie.

-Nie przesadzaj!

-Dobra, już dobra! Chodź poszukamy czegoś na jutro!- poszłyśmy do szafy i przewaliłysmy wszystkie ubrania i nawet zapomniałam o Leonie… cholera! Znowu o nim mówię!

Leon

Jaki ze mnie palant! Miałem taką dziewczynę i ją straciłem! Jak mogłem to powiedzieć?! Ale ona nie zaprzeczyła, zgodziła się… nie wiem co o tym myśleć… Ale jesteśmy przyjaciółmi, jutro zabiorę ją na tor i pokaże jak jeżdżę.  

*******

1 komentarz - nowy rozdział :) przepraszam że rano nowego rozdziału nie było, ale jechałam kupować rzeczy do szkoły :( mam nadzieję że się będzie podobać :) sorka że taki krótki, ale nie miałam weny na więcej :'(

WAŻNE!!!

hejka :)
jest mi trochę przykro że nic nie komentujecie :( ale wiem że jestem nowa i jeszcze mój blog nie jest popularny :( więc zrobię tak : dopóki nie pojawi się jeden komentarz (pod którymkolwiek postem) nie będzie kolejnego rozdziału :( przykro mi jest muszę to powiedzieć ale tak jest, no bo po co dodawać kolejne rozdziały skoro i tak nikt ich nie czyta?

Kochani :D

KOCHANI ! :D
Ponawiam moją prośbę o pomoc przy blogu :) Chodź teraz zmieniam ją trochę :) po pierwsze szukam kogoś do pomocy na stałe !!! Ten ktoś będzie mi pomagał przy zmienianiu wyglądu itd. MUSI SIĘ ZNAĆ NA PROWADZENIU TAKIEGO BLOGA ! najlepiej żeby miał już własnego, ale nie jest to konieczne :) zgłoszenia przyjmuję do 30 sierpnia na e-mail tysia30052000@gmail.com oraz na gg 43887328 :D zachęcam i proszę o pomoc !!! <3