Rozdział 3.

Rozdział 3.

Violetta

Dzisiaj postanowiłam powiedzieć Leonowi co do niego czuje i że nie chce być tylko przyjaciółmi. A co jeśli on nie czuje tego samego? Co jeśli mnie odrzuci? Boję się najgorszego, że on mnie nie kocha. Ubrałam się w niebieską spódnicę i białą bluzkę na to zarzuciłam kurtkę w kolorze spódnicy. Na śniadanie Olga przygotowała rogaliki i herbatę. Zaraz po śniadaniu poszłam do Studia na rozpoczęcie. Mieliśmy prezentować piosenki, które napisaliśmy podczas wakacji i hymn Studia. Ja zaśpiewałam piosenkę Hoy somos mas, którą napisałam jakiś tydzień temu. Ale nadal nie mogłam znaleźć Leona.

-Violu! – usłyszałam głos Angie, która uczyła nas śpiewu – jak z Leonem?

-Oj Angie… nie wiem jak mu to powiedzieć.

-Na pewno dasz radę – pocieszała mnie – tylko pamiętaj żeby mówić prosto z serca.

-Dziękuję! A widziałaś go może, bo chyba zaraz po pokazie poszedł gdzieś?

-Chyba szedł do sali muzyki. Poszukaj go tam.

Szybko pobiegłam do sali muzyki, a tam zobaczyłam Leona… Grał na pianinie jakąś nową piosenkę, której wcześniej nie znałam.

-Piękne…- powiedziałam. Leon podniósł wzrok i się uśmiechną – Co to?

-Dzięki. To nowa piosenka na zajęcia u Pablo. Mam muzykę, ale nie mogę kompletnie słów dobrać.

-Może Ci pomogę?

-Nie, dzięki, muszę sam to zrobić. – zasmuciłam się.

-Pewnie, rozumiem. – zrobiłam sztuczny uśmiech, ale nadal nie zaczęłam rozmowy o nas, w końcu po to tu przyszłam. – Leon… moglibyśmy porozmawiać?

-Przecież rozmawiamy.

-Ale nie tutaj. – Leon zgodził się kiwnięciem głowy, a ja natychmiast poczułam ulgę.

-Okej, przyjdź może po zajęciach na tor.

-Na tor? – zdziwiłam się. Leon i motor?

-A tak, bo ja ci nie mówiłem, że od miesiąca jeżdżę motocross.

-Dobrze, będę tam po zajęciach. – odeszłam.

Zajęcia dłużyły się i dłużyły, a ja nie mogłam się doczekać ich końca! Czy Pablo powiedział na reszcie „Na dzisiaj to tyle, do zobaczenia jutro” pierwsza wybiegłam z sali, pobiegła do szafki wzięłam torebkę i pobiegłam na tor. Gdy dotarłam zaczęłam szukać Leona gdy zaczepiła mnie jakaś dziewczyna.

-Mogę w czymś pomóc?

-Właściwie to tak… Szukam Leona Verdasa.

-A ty kim jesteś.

-Jestem jego… - nie mogło mi to przejść przez usta – przyjaciółką. Mam na imię Violetta. A ty?

-Jestem tu jego mechanikiem. Lara. – zrobiłam się trochę o niego zazdrosna, chodź nawet nie była jego dziewczyną. – Leon jest już na torze. On to w tym czerwonym kombinezonie.

Podeszłam do ogrodzenia i zobaczyłam Leona. Prawie dostałam zawału serca, wyskoczył za roku i był już prawie 3 metry nad ziemią, później przygazował i był już za zakrętem. Chyba mnie dostrzegł, bo odwrócił się w moja stronę. Później pojechał już inną trasą. Podbiegła do mnie Lara.

-Co on robi?!

-Nie rozumiem. – zaczęłam się martwić.

-On nie może tak po prostu tam jechać, bo to tor dla zaawansowanych! O CHOLERA!!! LEON!!!!!!! – przeskoczyła przez ogrodzenie, a ja zobaczyłam tylko leżącego Leona…

*****

Mam nadzieję że się podobało. Wiem, że w kilku opowiadaniach pojawił się motyw ze szpitalem, ale nie wpadłam na nic innego. I JA OD NIKOGO NIE KOPIUJE! Przepraszam że tak późno rozdział, ale mam problemy z prawą ręką i rozdziały powstają przy pomocy mojej przyjaciółki, a ona tez nie zawsze ma czas żeby siedzieć ze mną. Teraz szkoła u mnie gimnazjum więc postaram się w miarę systematycznie dodawać rozdziały, ale nie zawsze będę mogła. Mam nadzieję, że mnie zrozumiecie :*

2 kom – 4 rozdział :*